Με αφορμή την απεργία πείνας του Πάνου Ρουτή, ψάξαμε να δούμε πώς αντιδρά ο οργανισμός σε μια βίαιη διακοπή πρόσληψης τροφής και ποια είναι τα στάδια που περνά.
Έχεις σκεφτεί ποτέ τι συμβαίνει στο σώμα όταν σταματάς να τρως; Όχι για λίγες ώρες, αλλά για μέρες ή εβδομάδες;
Η απεργία πείνας δεν είναι απλώς μια πράξη διαμαρτυρίας. Είναι μια σοβαρή βιολογική πρόκληση, που δοκιμάζει κάθε σύστημα του οργανισμού.
Πρώτες 24 ώρες:
Το σώμα σταματά να παίρνει ενέργεια από το φαγητό, οπότε αρχίζει να χρησιμοποιεί τα αποθέματα γλυκόζης στο αίμα και στο συκώτι. Μέχρι το τέλος της πρώτης μέρας, αυτά έχουν σχεδόν εξαντληθεί.
2η έως 3η μέρα:
Μπαίνει σε λειτουργία “επιβίωσης”. Το σώμα αρχίζει να καίει λίπος για ενέργεια. Παράγει κετόνες, ουσίες που κρατούν τον εγκέφαλο σε λειτουργία — αλλά με κόστος: κόπωση, ζαλάδες, ευερεθιστότητα, ακόμα και πονοκεφάλους.
Μετά από 3-5 μέρες:
Οι μύες αρχίζουν να καταστρέφονται για να προσφέρουν πρωτεΐνες που μετατρέπονται σε ενέργεια. Το ανοσοποιητικό αποδυναμώνεται, η πίεση πέφτει, η καρδιά χτυπά πιο αργά. Το σώμα κάνει οικονομία παντού.
Μετά από 2 εβδομάδες:
Το σώμα πλέον καταναλώνει τον ίδιο του τον εαυτό. Οι ιστοί αρχίζουν να φθείρονται, τα όργανα δουλεύουν στο ελάχιστο. Μπορεί να εμφανιστούν προβλήματα στα νεφρά, στο συκώτι και στην καρδιά. Ο εγκέφαλος γίνεται πιο αργός, η συγκέντρωση μειώνεται, και η σκέψη θολώνει.
Μετά από 30 μέρες και πάνω:
Η καρδιά, οι νεφροί και το ήπαρ κινδυνεύουν σοβαρά. Ο οργανισμός φτάνει σε οριακό σημείο, και η επιβίωση εξαρτάται μόνο από την επείγουσα λήψη τροφής ή ιατρική παρέμβαση.
Η απεργία πείνας δεν είναι απλώς «πεινάω». Είναι μια ελεγχόμενη κατάρρευση του σώματος, που το ωθεί στα άκρα για να στείλει ένα μήνυμα.
Ο εγκέφαλος παλεύει να μείνει σε εγρήγορση.
Η καρδιά επιβραδύνει για να εξοικονομήσει ενέργεια.
Οι μύες διαλύονται για να κρατηθεί το σώμα ζωντανό.
Και όσο περνούν οι μέρες, το σώμα αρχίζει να «τρώει» τον εαυτό του.
Η απεργία πείνας είναι ένα ισχυρό πολιτικό και ηθικό όπλο, αλλά και μια επικίνδυνη πράξη, που απαιτεί ιατρική παρακολούθηση.
Η ζωή μπορεί να διατηρηθεί για μερικές εβδομάδες χωρίς τροφή — όχι όμως χωρίς συνέπειες. Ο οργανισμός δεν είναι φτιαγμένος για μακροχρόνια πείνα. Και όταν φτάσει στα όριά του, οι ζημιές μπορεί να είναι μη αναστρέψιμες.
