Για εκατοντάδες χρόνια, από τον Μεσαίωνα έως και τις αρχές του 20ού αιώνα, χιλιάδες Ευρωπαίοι κοιμόντουσαν σε κλειστά ξύλινα κρεβάτια που θύμιζαν ντουλάπια.
Αυτή η πρακτική, που σήμερα μπορεί να φαίνεται παράξενη, ήταν στην πραγματικότητα μια έξυπνη λύση απέναντι στα προβλήματα της εποχής.
Τα σπίτια του μεσαιωνικού κόσμου ήταν μικρά, κακομονωμένα και θερμαίνονταν μόνο από μια κεντρική εστία που σπάνια ζέσταινε ολόκληρο το δωμάτιο. Οι χειμώνες ήταν σκληροί και παρατεταμένοι, και έτσι η διατήρηση της θερμότητας ήταν ζωτικής σημασίας. Αν αναλογιστεί κανείς όλα αυτά, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τα κλειστά αυτά ξύλινα κρεβάτια είχαν απόλυτη λογική: δημιουργούσαν ένα μικροκλίμα που παγίδευε τη θερμότητα του σώματος και προστάτευε από τα παγωμένα ρεύματα αέρα, λειτουργώντας ουσιαστικά ως προσωπικό κουκούλι.
Εκτός από τη ζεστασιά και την πρακτικότητα, τα ντουλάπια των κρεβατιών προσέφεραν και ιδιωτικότητα. Κάποια μάλιστα διέθεταν πόρτες που έκλειναν και κλειδαριές για να δώσουν σε όσους τα χρησιμοποιούσαν μια αίσθηση προσωπικού χώρου σε εποχές που ακόμη και τα πλούσια νοικοκυριά δεν διέθεταν πραγματικά ιδιωτικά υπνοδωμάτια.
Σταδιακά καθώς τα σπίτια βελτιώθηκαν με κεντρική θέρμανση, καλύτερη μόνωση και περισσότερο χώρο αυτή η πρακτική εγκαταλείφθηκε. Μέχρι τις αρχές του 1900, τα κρεβάτια-ντουλάπια είχαν γίνει σύμβολα του παρελθόντος, ενώ στην εξαφάνισή τους συνέβαλαν και οι νέες αντιλήψεις για την άνεση και την υγιεινή.
